Op woensdag lees ik in de krant van zaterdag een column van Sylvia Witteman, de leukste literaculi combi die ik ‘ken’. Sylvia woont in Amerika maar daarvoor nog even in Nederland en weer daarvoor heel lang in Rusland. Ze kan vermakelijk vertellen over haar buitenlandse belevenissen zoals vliegen in de voormalige Soviet Unie. Sylvia is overal bang voor behalve voor vliegen!
Over vijf weken ‘moet’ ik weer voor een dag of drie naar New York. En al op de site van KLM krijg ik kippevel. Terwijl ik online een vlucht boek denk ik, vervuld van morbide gedachten, 'zie ik mijn kinderen ooit nog terug (zij vliegen, op dezelfde dag als ik naar New York, met hun vader naar Turkije).
Ik heb een goed geheugen en herinner mij daarom alle vluchten die ik ooit heb gemaakt en voor een mens met vliegangst telt dat nog aardig aan want gek genoeg heeft angst me nooit weerhouden in een vliegtuig te stappen behalve in mijn Dennis Bergkamp periode een paar jaar geleden. En dat zonder cursus van de Valk!
De daaropvolgende vluchten verlopen min of meer volgens hetzelfde patroon. Ouders hebben de smaak van vliegvakanties te pakken maar het maakt ze niet uit welke luchtvaartmaatschappij er op de ticket staat. We vliegen met Tarom naar Roemenie waar de enge stewardessen lijken op klonen van Mathilde Willink en met Transavia en Air Holland naar Limerick. In de jaren'80 woon ik in de VS en herinner ik me niet zoveel van vliegangst (nou ja op die ene landing bij noodweer na dan toen ik me vastgreep aan een zakenman). 9/11 was nog ver weg en de Amerikanen gebruikten de Red Eye als bus.
Mijn ex man hield (en houdt) van vliegen en besloot zijn brevet te halen. Hele weekenden bracht ik door op allerlei obscure vliegveldjes en in locale vliegclubs, eerst in Brabant later op Zestienhoven. Ik kende de theorie van binnen- en buiten en ging braaf ieder jaar mee op vliegkamp in St Valery en Caux. Maar nooit stapte ik in een van die afschuwelijke kleine kistjes.
In de Dennis Bergkamp periode reisde ik weliswaar veel voor mijn werk maar nam ik steevast de trein…naar Milaan, Berlijn of London. Terwijl collega's fris en fruitig aan het ontbijt zaten kwam ik moe en brak na een etmaal treinen de hotellobby binnengesloft met het vooruitzicht dat ik een dag later weer terug mocht. In deze periode verruilden ex en ik (hij met tegenzin) de verre vliegvakanties voor autovakanties in Italie of Frankrijk. Ik ben ervan overtuigd dat het niet-vliegen voor de eerste metaalmoeheid in de echtelijke sponde heeft gezorgd.
Hoewel niet geheel en onder alle omstandigheiden vrijwillig kan ik gerust zeggen dat ik met veel (soms dubieuze en inmiddels niet meer bestaande) low cost carriers heb gevlogen.
Zoals Jamaican Airlines, waar de stewardessen bij alles Yah man riepen en bleven lachen, ook toen de bagage uit de overheadbins op het hoofd van de passagiers aan het gangpad viel. En aan de vooravond van hun zoveelste faillissement vloog ik nog met PanAm van Puerto Rico naar Miami.
Ik ben jaloers op iedereen die in het vliegtuig wel kan slapen, zelfs zonder Tramezapan, terwijl ik acht, tien of soms dertien uur achtereen naar het scherm in de stoel voor me staar: hoe hoog vliegen we en vooral hoe lang nog! Maar ik wil geen vlucht meer cancellen omdat mijn ex zogenaamd naar het buitenland moet en ik daardoor geen opvang voor kids heb terwijl een verwachte storm de echte reden is. Laat mij voortaan ongewis van onheilspellende berichten uit de cockpit over plotselinge weersveranderingen, heftige turbulentie en luchtzakken. Ik wil knock out als Mr. T. of nog beter zoals mijn oudste zoon, die tijdens een vlucht naar Dublin blij uitriep: 'Oh mam, wat gaan we hoog' om daarna als een blok in slaap te vallen! Desnoods met de mond open.
